Het verhaal van Mozes vertelt ons hoe God telkens weer de relatie met mensen herstelt en vernieuwt. Het joodse volk in de woestijn heeft niet meteen uitzicht op een veilige leefomgeving en klampt zich vast aan materiële zekerheden. Ze vereren een gouden afgod en feesten. Waar perspectief ontbreekt verliezen mensen zich graag in de roes van onmiddellijk genot. Mozes is woedend en ontgoocheld en gooit de stenen tafelen waarin God de grondwet van het samenleven in recht en vrede neerschreef, op de grond.
De verbondsverklaring van God met mensen lag aan diggelen. Maar met de kortzichtigheid en ontrouw van mensen stopt het verhaal niet.
In opdracht van God kapt Mozes 2 nieuwe tafelen die hij bovenop de Sinaï brengt. Daar wordt het engagement van God ten aanzien van zijn volk hernieuwd. ’God, erbarmend, genadig, lankmoedig, rijk aan liefde, rijk aan trouw, bewarend liefde tot het duizendste geslacht.’*